„W XX wie­ku au­stra­lij­ski sto­larz Tom Bo­wen stwo­rzył uni­ka­to­wą, au­tor­ską te­ra­pię, któ­ra w de­li­kat­ny, nie­mal bez­bo­le­sny spo­sób przy­wra­ca zdro­wie. Re­lak­su­je, po­pra­wia za­rów­no stan kość­ca, mię­śni oraz na­rzą­dów we­wnętrz­nych, jak i ła­go­dzi na­pię­cia emo­cjo­nal­ne. (…)

Me­to­dzie tej ob­ce są roz­wią­za­nia si­ło­we, a te­ra­peu­ta nie na­rzu­ca cho­re­mu na­wet su­ge­stii. Od­dzia­ły­wa­nie po­le­ga na po­bu­dze­niu na­tu­ral­ne­go me­cha­ni­zmu sa­mo uzdra­wia­nia drze­mią­ce­go w każ­dym or­ga­ni­zmie. Tech­ni­kę Bo­we­na moż­na więc sto­so­wać tak­że w przy­pad­ku nie­mow­ląt, przy­szłych ma­tek i osób w po­de­szłym wie­ku.

Dziś pod­bi­ja ona Eu­ro­pę, a zwłasz­cza roz­po­wszech­ni­ła się w ta­kich kra­jach jak: Wiel­ka Bry­ta­nia, Niem­cy, Au­stria, Szwaj­ca­ria, Da­nia, Gre­cja, Ru­mu­nia, czy Ser­bia. In­te­re­su­ją się nią tak­że Wło­si i Hisz­pa­nie. Dy­plom Au­stra­lij­skiej Aka­de­mii Tech­ni­ki Bo­we­na, upraw­nia­ją­cy do prak­ty­ko­wa­nia tej te­ra­pii w Pol­sce, do tej po­ry (wrze­sień 2011 r. – przyp. Red. NŚ) zdo­by­ła tyl­ko Han­na Opi­ła z Po­zna­nia.

Na szko­le­nie je­ździ­ła do Ru­mu­nii, za­chę­co­na prze przy­ja­ciół­kę, któ­ra po­rzu­ci­ła swo­ją świet­nie pro­spe­ru­ją­cą fir­mę tek­styl­ną, aby nieść po­moc cier­pią­cym. Wi­dząc, ja­kie re­zul­ta­ty osią­ga­ją te­ra­peu­ci sto­su­ją­cy me­to­dę Bo­we­na, pa­ni Han­na za­ję­ła się pro­pa­go­wa­niem tej for­my uzdra­wia­nia. Or­ga­ni­zu­je więc kur­sy, pod­czas któ­rych in­struk­tor z Gre­cji, The­okli­tos Tsal­los prze­ka­zu­je przy­szłym adep­tom wie­dzę i do­świad­cze­nie, ona zaś tłu­ma­czy je­go wy­wo­dy z ję­zy­ka grec­kie­go.

Za­czę­ło się od ast­my

Tom Bo­wen, syn emi­gran­tów z Wiel­kiej Bry­ta­nii uro­dził się w au­stra­lij­skim sta­nie Wik­to­ria. W dzie­ciń­stwie ma­rzył o tym, aby zo­stać le­ka­rzem, jed­nak je­go oj­ciec, sto­larz z za­wo­du, skło­nił sy­na do upra­wia­nia swoje­go rze­mio­sła. Żo­na To­ma, Jes­sie, cho­ro­wa­ła na ast­mę. Czę­sto od­wo­żo­no ją do szpi­ta­la, gdzie le­ka­rze z tru­dem po­ko­ny­wa­li ata­ki dusz­no­ści. Tom, chcąc ulżyć żo­nie w cier­pie­niu, na­uczył się wy­ko­ny­wa­nia kil­ku ru­chów, któ­re ła­go­dzi­ły na­pa­dy dusz­no­ści. Z cza­sem mał­żon­ka co­raz rza­dziej mie­wa­ła ata­ki, a po­tem od­sta­wi­ła le­ki i zu­peł­nie za­po­mnia­ła o ast­mie.

Pra­cu­jąc ja­ko sto­larz w ce­men­tow­ni w Ge­elong, Bo­wen z za­mi­ło­wa­niem upra­wiał róż­ne dys­cy­pli­ny spor­tu, m.in. pły­wa­nie, ko­lar­stwo i krę­gle; był też tre­ne­rem dzie­cię­ce­go klu­bu spor­to­we­go. Sty­ka­jąc się na co dzień z kon­tu­zja­mi, za­czął szu­kać spo­so­bu, aby je po­ko­nać. Wkrót­ce wy­pra­co­wał sku­tecz­ną me­to­dę nie­sie­nia po­mo­cy za­wod­ni­kom w przy­pad­ku ura­zów i cho­rób so­ma­tycz­nych.

Za dnia Tom pra­co­wał w ce­men­tow­ni, wie­czo­ra­mi przyj­mo­wał cho­rych. A że dzia­łał sku­tecz­nie, chęt­nych do pod­da­nia się je­go te­ra­pii wciąż przy­by­wa­ło.

Od po­cząt­ku lat sześć­dzie­sią­tych, dzię­ki wspar­ciu Re­ne Hor­wo­od, któ­ra uży­czy­ła mu lo­ka­lu w swo­im do­mu i po­dzie­li­ła się do­świad­cze­niem w pro­wa­dze­niu fir­my, Tom Bo­wen po­świę­cił się wy­łącz­nie dzia­łal­no­ści uzdro­wi­ciel­skiej. Przyj­mo­wał cho­rych od 9 ra­no (z prze­rwą obia­do­wą) do wie­czo­ra, a na we­zwa­nie od­wie­dzał po­trze­bu­ją­cych po­mo­cy, zwłasz­cza ast­ma­ty­ków, w ich do­mach, tak­że no­ca­mi i w świę­ta.

W każ­dą so­bo­tę drzwi kli­ni­ki To­ma by­ły otwar­te dla osób nie­peł­no­spraw­nych le­czo­nych nie­od­płat­nie. W tym dzie­le mi­ło­ści wspie­ra­li go dwaj ucznio­wie: Ke­vin Ray­an i Rom­ney Sme­eton.

Tom wy­kształ­cił tyl­ko sze­ściu te­ra­peu­tów. Je­go chłop­cy: to: Ke­ith Da­vis, No­gel Lo­ve, Ke­vin Ne­ave, Oswald Rentsch, Ke­vin Ray­an i Rom­ney Sme­eton. Sam Bo­wen przyj­mo­wał 14 cho­rych w cią­gu go­dzi­ny. W naj­lep­szych la­tach z je­go po­mo­cy ko­rzy­sta­ło 13 ty­się­cy osób rocz­nie.

Tak wiel­kie za­in­te­re­so­wa­nie te­ra­pią zwró­ci­ło uwa­gę władz sta­nu Wik­to­ria. W 1975 r. prze­ba­da­no kil­ka­na­ście ty­się­cy klien­tów kli­ni­ki To­ma Bo­we­na. Wy­ni­ki by­ły za­ska­ku­ją­co po­zy­tyw­ne: u 88 pro­cent pa­cjen­tów od­no­to­wa­no znacz­ną po­pra­wę sta­nu zdro­wia lub cał­ko­wi­te wy­le­cze­nie. Tyl­ko 12 pro­cent cho­rych nie od­czu­ło żad­nych skut­ków te­ra­pii. Nie zna­le­zio­no ani jed­ne­go przy­pad­ku, w któ­rym do­szło do po­gor­sze­nia sta­nu zdro­wia. Pod­sta­wo­wa za­sa­da me­dy­cy­ny: Pri­mum non no­ce­re (Po pierw­sze nie szko­dzić) zo­sta­ła więc za­cho­wa­na w stu pro­cen­tach.

Dar od Bo­ga

Każ­dy z chłop­ców chciał się do­wie­dzieć, w ja­ki spo­sób po­wsta­ła tech­ni­ka uzdra­wia­nia. Tom twier­dził, że otrzy­mał dar od Bo­ga, po­par­ty umie­jęt­no­ścią wni­kli­wej ob­ser­wa­cji i in­tu­icją. Po­nie­waż nie ode­brał wy­kształ­ce­nia me­dycz­ne­go, nie znał za­sad, na któ­rych opie­ra się me­dy­cy­na chiń­ska, i jak­by nie­za­leż­nie od niej od­krył punk­ty aku­punk­tu­ro­we, me­ri­dia­ny oraz tzw. punk­ty spu­sto­we, zwa­ne też ła­pa­cza­mi ne­ga­tyw­nej ener­gii.

Ruch Bo­we­na to tzw. prze­to­cze­nie się pal­ca­mi przez mię­sień. Pa­cjent le­ży na ko­zet­ce, a je­go za­da­niem jest wy­po­czy­wać i sku­pić ca­łą uwa­gę na so­bie. Nie na­le­ży my­śleć o spra­wach po­stron­nych, zaj­mo­wać się pro­ble­ma­mi in­nych, stre­so­wać nie­wy­ko­na­ny­mi ter­mi­no­wo obo­wiąz­ka­mi. Wspo­mnia­ny wcze­śniej The­okli­tos Tsal­los, grec­ko te­ra­peu­ta, na­uczy­ciel tech­ni­ki Bo­we­na z dzie­się­cio­let­nim sta­żem su­ge­ru­je, że oso­by, któ­re nie po­tra­fią się skon­cen­tro­wać na so­bie i wy­bie­ga­ją my­śla­mi po­za ga­bi­net, sko­rzy­sta­ją z do­bro­dziej­stwa za­bie­gu tyl­ko w nie­wiel­kim stop­niu.

W cza­sie pierw­sze­go za­bie­gu te­ra­peu­ta sto­su­je trzy pod­sta­wo­we pro­ce­du­ry re­lak­sa­cyj­ne: lę­dź­wi, ple­ców i kar­ku. Po­tem przy­cho­dzi czas na pro­ce­du­ry ukie­run­ko­wa­ne: tj. po­trzeb­ne cho­re­mu w je­go spe­cy­ficz­nych do­le­gli­wo­ściach. Pa­cjent – na po­le­ce­nie – wy­ko­nu­je wdech , na­to­miast pod­czas wy­de­chu na­stę­pu­je prze­ro­lo­wa­nie przez mię­sień. Jesz­cze póź­niej te­ra­peu­ta po­zo­sta­wia pa­cjen­ta na ko­zet­ce na 2, 3, 5 lub 10 mi­nut, a cza­sem na­wet dłu­żej. W ci­szy or­ga­nizm cho­re­go roz­po­czy­na pro­ces sa­mo uzdra­wia­nia. Je­śli ruch wy­wo­łu­je sil­ne wra­że­nia, kon­ty­nu­owa­nie pro­ce­du­ry mu­si zo­stać prze­rwa­ne. Or­ga­nizm już otrzy­mał za­da­nie do­mo­we.

Za­zwy­czaj se­sja te­ra­peu­tycz­na tr­wa z prze­rwa­mi oko­ło go­dzi­ny, po czym na­stę­pu­je ty­go­dnio­wa pau­za, aby cia­ło i duch mo­gły pod­jąć wy­si­łek sa­mo­uz­dra­wia­nia.

– Nie­ste­ty, nie mo­że­my z gó­ry prze­wi­dzieć, ilu se­an­sów po­trze­bu­je cho­ry, aby po­wró­cić do zdro­wia. Se­sję trze­ba do­brać do każ­dej oso­by in­dy­wi­du­al­nie, w za­leż­no­ści od re­ak­cji kon­kret­ne­go or­ga­ni­zmu. Naj­lep­szym spraw­dzia­nem sku­tecz­no­ści dzia­ła­nia jest stan re­lak­su, o któ­rym świad­czą m.in. sen­ność i gło­śna pra­ca je­lit – mó­wi Han­na Opi­ła.

Jak to dzia­ła?

Ru­chy Bo­we­na praw­do­po­dob­nie sty­mu­lu­ją pra­cę re­cep­to­rów czu­cia głę­bo­kie­go, ob­wo­do­we­go ukła­du ner­wo­we­go zwa­nych prio­prio­cep­to­ra­mi, któ­re znaj­du­ją się w tkan­ce łącz­nej, mię­śniach, wię­za­dłach i po­wię­ziach. No­cy­cep­tor to ten ro­dzaj re­cep­to­ra, któ­ry re­je­stru­je nie­przy­jem­ne bodź­ce. Naj­wię­cej no­cy­cep­to­rów jest w po­wię­zi (łac. fascia), cien­kiej bło­nie otu­la­ją­cej tkan­ki, mię­śnie, ich gru­py oraz po­szcze­gól­ne włók­na mię­śnio­we. To wła­śnie po­wieź na­da­je mię­śniom i or­ga­nom opty­mal­ny kształt.

Kie­dy do­cho­dzi do ura­zu, no­cy­cep­tor wy­sy­ła in­for­ma­cję do mó­zgu, a od­po­wiedź na bo­dziec na­stę­pu­je w po­sta­ci skur­cze­nia się po­wię­zi, jej usztyw­nie­nia i od­wod­nie­nia. Przy­kurcz ten utrzy­mu­je się tak­że wte­dy, gdy do­szło do wy­le­cze­nia ura­zu: np. zro­śnię­cia się zła­ma­nej ko­ści. W efek­cie na­wet po za­go­je­niu się te­go miej­sca pa­cjent ku­le­je, bo je­go mię­śnie nie pra­cu­ją tak jak przed wy­pad­kiem.

Ła­god­ne ru­chy w te­ra­pii Bo­we­na, wy­ko­ny­wa­ne kciu­ka­mi i pal­ca­mi dło­ni na tkan­kach łącz­nych i mię­śniach, od­dzia­łu­ją na znie­kształ­co­ną po­więź. Jej de­li­kat­ne draż­nie­nie wy­wo­łu­je wi­bra­cje prze­ka­zy­wa­ne do mó­zgu w for­mie in­for­ma­cji. Cen­tral­ny układ ner­wo­wy (mózg) otrzy­mu­je wia­do­mość o tym, że ne­ga­tyw­ny bo­dziec, któ­ry wy­wo­łał zmia­ny, prze­stał dzia­łać. Na za­sa­dzie sprzę­że­nia zwrot­ne­go do po­wię­zi do­cie­ra in­for­ma­cja na­ka­zu­ją­ca jej roz­luź­nie­nie. Mięk­ną bli­zny, po­więź roz­luź­nia się, a np. mię­sień mo­że wte­dy wró­cić do pier­wot­nej for­my. Przer­wy po­mię­dzy ru­cha­mi da­ją or­ga­ni­zmo­wi czas, po­trzeb­ny na wpro­wa­dze­nie zmian na lep­sze, za­ini­cjo­wa­nie i kon­ty­nu­owa­nie pro­ce­su zdro­wie­nia.

Te­ra­pia Bo­we­na wpły­wa na au­to­no­micz­ny układ ner­wo­wy kon­tro­lu­ją­cy 80 pro­cent funk­cji or­ga­ni­zmu. Przew­le­kły stres po­wo­du­je, że więk­szość osó ży­je w sta­nie na­pię­cia po­wsta­ją­ce­go wsku­tek nadmier­nej sty­mu­la­cji ukła­du współ­czul­ne­go (po­bu­dza­ją­ce­go). Pro­ce­sy zdro­wie­nia na­stę­pu­ją po uru­cho­mie­niu ukła­du przywspół­czul­ne­go (ha­mu­ją­ce­go). W efek­cie prze­sta­wie­nia na do­mi­na­cję ukła­du przy­współ­czul­ne­go po­ja­wia się głę­bo­kie od­prę­że­nie, mi­ły stan re­lak­su.

Co pa­ni zro­bi­ła mo­jej ma­mie?

Do Han­ny Opi­ły zgło­si­ła się scho­ro­wa­na ko­bie­ta, u któ­rej zdia­gno­zo­wa­no: nie­do­czyn­ność krą­że­nia, ner­wi­ce, mi­gre­no­we bó­le gło­wy, reu­ma­tycz­ne za­pa­le­nie sta­wów, fi­bro­mial­gię i skrzy­wie­nie krę­go­słu­pa. Już w pro­gu ga­bi­ne­tu cho­ra skar­ży­ła się  na mi­gre­nę, któ­ra drę­czy ją nie­prze­rwa­nie od dwóch ty­go­dni. Żad­ne środ­ki – ani me­dy­cy­ny aka­de­mic­kiej, ani al­ter­na­tyw­nej – nie przy­nio­sły ulgi.

Po za­bie­gu klient­ka nie za­te­le­fo­no­wa­ła, ale czte­ry dni po­tem na te­ra­pię przy­szła jej cór­ka cier­pią­ca na aler­gię. Do­pie­ro pod ko­niec spo­tka­nia wy­zna­ła, że tak na­praw­dę nic jej nie do­le­ga. – Ch­cia­łam zo­ba­czyć, co pa­ni zro­bi­ła mo­jej mat­ce, bo czu­je się tak świet­nie, jak ni­gdy do­tąd – wy­ja­śni­ła. Do­daj­my, że star­sza pa­ni kon­ty­nu­owa­ła te­ra­pię, w efek­cie cze­go – po kon­sul­ta­cji z le­ka­rzem – od­sta­wi­ła 80 pro­cent przyj­mo­wa­nych wcze­śniej le­ków.

Od pierw­sze­go dnia ży­cia

Te­ra­pię Bo­we­na moż­na za­sto­so­wać już od pierw­szych chwil po­czę­cia. Cz­te­ry ru­chy, wy­ko­na­ne na ple­cach no­wo­rod­ka, li­kwi­du­ją szok po­ro­do­wy. Co cie­kaw­sze, tech­ni­ka ta ma po­zy­tyw­ny wpływ na dzie­ci jesz­cze nie­na­ro­dzo­ne. W Ru­mu­nii, gdzie au­stra­lij­ska te­ra­pia cie­szy się co­raz więk­szą po­pu­lar­no­ścią, od­no­to­wa­no kli­ka przy­pad­ków zmia­ny po­ło­że­nia pło­du. W jed­nym z nich kil­ka dni przed roz­wią­za­niem dziec­koprze­krę­ci­ło się w ło­nie mat­ki przyj­mu­jąc ty­po­wą po­zy­cję. Po­ród mógł więc od­być się si­ła­mi na­tu­ry, ce­sar­skie cię­cie nie by­ło już ko­niecz­ne.

Ko­le­żan­ka pa­ni Ha­ni po­mo­gła przy­szłej mat­ce cier­pią­cej na atak ka­mi­cy ber­ko­wej, cze­mu to­wa­rzy­szył sil­ny stan za­pal­ny z wy­so­ką go­rącz­ką. Le­ka­rze su­ge­ro­wa­li ope­ra­cję, cią­ża by­ła za­gro­żo­na. Na szczę­ście po trzech za­bie­gach ka­mie­nie ner­ko­we roz­kru­szy­ły się i wy­pły­nę­ły, a dziec­ko uro­dzi­ło się zdro­we.

Ła­god­ne pro­ce­du­ry Bo­we­na spraw­dza­ją się m.in. u dzie­ci z po­ra­że­niem mó­zgo­wym, choć na skut­ki trze­ba cze­kać na­wet kil­ka mie­się­cy. Jak w przy­pad­ku cał­ko­wi­cie bez­wład­nej dwu­let­niej dziew­czyn­ki: ma­ła nie po­tra­fi­ła na­wet sie­dzieć. Le­ża­ła i wo­dzi­ła oczy­ma za mat­ką. Po ośmiu mie­sią­cach za­bie­gów dziec­ko po­tra­fi­ło usiąść i utrzy­mać tę po­zy­cję cia­ła, chwy­ta­ło i od­kła­da­ło za­baw­ki, ga­wo­rzy­ło, śmia­ło się.

Cza­sem Bo­wen po­ma­ga na­tych­miast. Tak by­ło z sied­mio­let­nim chłop­cem cier­pią­cym na cie­śnio­we za­pa­le­nie kr­ta­ni. Już po jed­nym za­bie­gu su­chy, szcze­ka­ją­cy ka­szel za­mie­nił się w ka­szel mo­kry. Ste­ry­dy i le­ki wziew­ne oka­za­ły się nie­po­trzeb­ne, obe­szło się bez stre­su­ją­cej wi­zy­ty w szpi­ta­lu.

Od­czu­cia i ob­ser­wa­cje

W tech­ni­ce Bo­we­na trze­ba bacz­nie ob­ser­wo­wać pa­cjen­ta. Sa­mo wy­py­ty­wa­nie go o od­czu­cia nie za­wsze bo­wiem da­je obiek­tyw­ny obraz te­go, co dzie­je się w or­ga­ni­zmie. Theo ostrze­ga, że są oso­by, któ­re nie czu­ją swo­je­go cia­ła, są prze­ko­na­ne, że nie od­bie­ra­ją żad­nych wra­żeń. Jed­nak te­ra­peu­ta do­strze­ga zmia­ny: np. za­czer­wie­nie twa­rzy i przy­spie­sze­nie od­de­chu.

In­ni pa­cjen­ci, choć ob­ser­wu­ją u sie­bie skut­ki od­dzia­ły­wa­nia ru­chów Bo­we­na, wo­lą o tym nie mó­wić. W na­dziei na szyb­szą po­pra­wę zdro­wia chcą przejść jak naj­wię­cej pro­ce­dur. Nie ro­zu­mie­ją, że mu­szą dać so­bie czas na po­wrót do rów­no­wa­gi. Wresz­cie trze­cia ka­te­go­ria to oso­by wraż­li­we, któ­re od­bie­ra­ją wra­że­nia i po­tra­fią o nich opo­wia­dać. Naj­czę­ściej od­czu­wa­ją cie­pło, mro­wie­nie, ból, sen­ność itp.

The­okli­tos Tsal­los wy­ja­śnia, że ru­chów Bo­we­na nie moż­na na­uczyć się na wła­sną rę­kę. W ro­ku 1982, już po śmier­ci To­ma oka­za­ło się, że nie ist­nie­je pod­ręcz­nik tej tech­ni­ki. Bo­wen nie przy­go­to­wał ma­te­ria­łów edu­ka­cyj­nych, gdyż nie przy­wią­zy­wał wa­gi do two­rze­nia do­ku­men­ta­cji. Do­pie­ro czte­ry la­ta póź­niej chło­piec To­ma, Oswald Rentsch wraz z żo­ną Ela­ine roz­po­czę­li na­ucza­nie tech­ni­ki Bo­we­na na ca­łym świe­cie.

Ucz­niem Oswal­da Rent­scha zo­stał An­drew Zop­pos, Cy­pryj­czyk, lek­ko­atle­ta i pił­karz, któ­ry wy­emi­gro­wał do Au­stra­lii. W 1983 r. w wy­pad­ku do­znał po­waż­ne­go ura­zu krę­go­słu­pa szyj­ne­go. Przez 5 lat cho­dził w koł­nie­rzu or­to­pe­dycz­nym, a upo­rczy­we mi­gre­ny unie­moż­li­wia­ły mu spo­koj­ny sen. Or­to­pe­da uwa­żał, że je­dy­nym wyj­ściem bę­dzie ope­ra­cja.

An­drew Zop­pos szu­kał me­tod al­ter­na­tyw­nych, ale nie przy­no­si­ły one spo­dzie­wa­ne­go re­zul­ta­tu. Kie­dy usły­szał o tech­ni­ce Bo­we­na, bez wa­ha­nia pod­dał się za­bie­go­wi, zwłasz­cza, że te­ra­peu­ta obie­cał mu, iżprze­pro­gra­mu­je po­now­nie cia­ło tak, aby ule­czy­ło się sa­mo.

Po pierw­szym se­an­sie czuł się dziw­nie, ale za­uwa­żył znacz­ną po­pra­wę, a po czte­rech wi­zy­tach wy­rzu­cił koł­nierz or­to­pe­dycz­ny. Na­stęp­nie An­drew Zop­pos za­pi­sał się na szko­le­nie, po czym sam za­czął przyj­mo­wać w kli­ni­ce sto­su­ją­cej Bow­tech. Obec­nie pra­cu­je ja­ko mię­dzy­na­ro­do­wy star­szy in­struk­tor Aka­de­mii Te­ra­pii Bo­we­na, szko­ląc przy­szłych te­ra­peu­tów a Au­stra­lii, Gre­cji, Ru­mu­nii, Gru­zji, Buł­ga­rii, Niem­czech, na Cy­prze i Fi­li­pi­nach. Theo Tsal­los, in­struk­tor pol­skich adep­tów, jest uczniem Zop­po­sa.

War­to za­zna­czyć, że Aka­de­mia Te­ra­pii Bo­we­na w Au­stra­lii czu­wa nad sys­te­mem edu­ka­cji i go kon­tro­lu­je, a sa­ma tech­ni­ka To­ma Bo­we­na zo­sta­ła ob­ję­ta pa­tro­na­tem rzą­du te­go kra­ju.

Adep­ci kur­su mu­szą po­znać pod­sta­wy ana­to­mii, er­go za­opa­trzyć się wcze­śniej w do­bry atlas ana­to­micz­ny. Otrzy­mu­ją też pod­ręcz­nik z opi­sa­mi wszyst­kich pro­ce­dur i ru­chów. Po­cząt­ku­ją­cy te­ra­peu­ci – w prze­rwach na re­laks pa­cjen­ta – po­win­ni do nie­go za­glą­dać, aby nie po­mi­nąć żad­ne­go szcze­gó­łu pro­ce­du­ry. Jed­nak, co z mo­cą pod­kre­śla in­struk­tor, o suk­ce­sie de­cy­du­ją umie­jęt­no­ści prak­tycz­ne, któ­re adep­ci zdo­by­wa­ją na kur­sie.

Tech­ni­ka Bo­we­na jest w za­sa­dzie dość pro­sta, ist­nie­je więc po­ku­sa wpro­wa­dza­nia do niej mo­dy­fi­ka­cji i au­tor­skich roz­wią­zań, o któ­re mo­gli­by się po­ku­sić kre­atyw­ni te­ra­peu­ci. Au­stra­lij­ska aka­de­mia pil­nu­je jed­nak, by prze­kaz wie­dzy i umie­jęt­no­ści prak­tycz­nych To­ma Bo­we­na na­stę­po­wał w ory­gi­nal­nej, nie­zmie­nio­nej po­sta­ci.

Pro­ce­du­ra mied­ni­cy

Wraz z uczest­ni­ka­mi kur­su Tech­ni­ki Bo­we­na przy­glą­dam się na­ucza­niu pro­ce­du­ry mied­ni­cy. Wy­ko­nu­je się ją u osób cier­pią­cych na bó­le krzy­ża i dol­nej par­tii ple­ców. Na­le­ży do pro­ce­dur lim­fa­tycz­nych o sil­nym od­dzia­ły­wa­niu, sto­su­je się ją w przy­pad­ku asy­me­trycz­nej po­sta­wy cia­ła, w skrzy­wie­niach bocz­nych mied­ni­cy, przy nie­rów­nej dłu­go­ści nóg, w bó­lach lę­dź­wi i ko­lan, osła­bie­niu krą­że­nia ob­wo­do­we­go, ży­la­kach i w in­nych do­le­gli­wo­ściach. In­struk­tor po­ka­zu­je, jak szu­kać przy­cze­pu od­po­wied­nie­go mię­śnia, w ja­ki spo­sób pre­cy­zyj­nie wy­brać miej­sce wy­ko­na­nia ru­chu i jak pra­wi­dło­wo wy­ko­nać sam ruch. W cza­sie za­jęć od­by­wa­ją­cych się pod okiem mi­strza każ­dy z uczest­ni­ków tre­nu­je ru­chy Bo­we­na na swo­im part­ne­rze.

Na na­ukę tech­ni­ki Bo­we­na trze­ba po­świę­cić rok. Co trzy mie­sią­ce od­by­wa się czte­ro­dnio­we szko­le­nie. (…) Przez trzy mie­sią­ce, ja­kie dzie­lą po­szcze­gól­ne szko­le­nia, ucznio­wie mo­gą i po­win­ni wy­ko­ny­wać za­bie­gi, roz­po­czy­na­jąc od człon­ków ro­dzi­ny i zna­jo­mych. 70 proc. Ru­chów Bo­we­na moż­na prze­ćwi­czyć na so­bie, ale le­piej prak­ty­ko­wać na in­nych. Bo po pro­stu, apli­ku­jąc te­ra­pię sa­me­mu so­bie, trud­no się zre­lak­so­wać, co jest wa­run­kiem jej sku­tecz­no­ści. (…)

Dla ko­go tech­ni­ka Bo­we­na?

(…) z do­bro­dziejstw tech­ni­ki Bo­we­na ko­rzy­sta­ły oso­by po ura­zach, cier­pią­ce na zwy­rod­nie­nia czy skrzy­wie­nia krę­go­słu­pa, rwę kul­szo­wą, za­pa­le­nia sta­wu bar­ko­we­go itp. Jed­nak me­to­dą tą moż­na też po­ma­gać cho­rym na stward­nie­nie roz­sia­ne, uda­ry i po­ra­że­nia mó­zgu, bez­płod­ność, ast­mę, ka­tar sien­ny i in­ne scho­rze­nia aler­gicz­ne, za­pa­le­nia oskrze­li, pro­ble­my z ner­ka­mi, mo­cze­nie noc­ne. Le­cze­niu pod­da­ją się też za­bu­rze­nia emo­cjo­nal­ne, stres, chro­nicz­ne zmę­cze­nie.

W grun­cie rze­czy te­ra­pia, o ja­kie mo­wa, to przy­kład ho­li­stycz­ne­go od­dzia­ły­wa­nia na or­ga­nizm. Jed­na z hi­po­tez tłu­ma­czy sku­tecz­ność jej dzia­ła­nia sty­mu­lo­wa­niem głę­bo­kich me­cha­ni­zmów po­rząd­ku­ją­cych, ak­tyw­nych w sta­dium em­brio­nal­nym or­ga­ni­zmu, a ukry­tych w bu­du­ją­cym go ko­la­ge­nie. Do­tar­cie do tych me­cha­ni­zmów po­przez draż­nie­nie po­wię­zi umoż­li­wia zmia­nę wa­dli­we­go pro­gra­mu i po­wrót do zdro­wia.

Tech­ni­ka Bo­we­na jest uwa­ża­na za jed­no z naj­waż­niej­szych od­kryć XX wie­ku. Mo­gą się jej na­uczyć za­rów­no pra­cow­ni­cy służ­by zdro­wia i na­tu­ro­te­ra­peu­ci, jak i oso­by nie­zwią­za­ne pro­fe­sjo­nal­nie z me­dy­cy­ną aka­de­mic­ką czy al­ter­na­tyw­ną. (…)”

Zamieściła:

Elżbieta Katarzyna Kędzierska – Dyplomowany Terapeuta Technik Bowena  – Członek Stowarzyszenia Bowtech Polska – Przewodnicząca Sądu Cechowego Cechu Naturopatów i Hipnotyzerów

Zabiegi w Lublinie – Pracownia Natury 511 366 848

„(…) Do tej po­ry wy­ni­ki ba­dań me­dycz­nych po­twier­dza­ły wy­so­ką sku­tecz­ność te­ra­pii ge­nial­ne­go Au­stra­lij­czy­ka, ale nie wie­dzia­no do koń­ca, co się dzie­je w trak­cie wy­ko­ny­wa­nia ru­chów Bo­we­na. Dziś to się zmie­nia. (…) W trak­cie za­bie­gu Bow­tech pa­cjent le­ży na ko­zet­ce, a te­ra­peu­ta za­chę­ca go do te­go, aby sku­pił ca­łą uwa­gę na so­bie. Na po­le­ce­nie klient wy­ko­nu­je wdech, a wy­de­cho­wi to­wa­rzy­szy ucisk („ro­lo­wa­nie”) mię­śnia. Po­tem na­stę­pu­je kil­ku- lub kil­ku­na­sto­mi­nu­to­wa prze­rwa. W tym cza­sie or­ga­nizm cho­re­go roz­po­czy­na pro­ces sa­mo­uz­dra­wia­nia. Je­śli ruch wy­wo­łu­je sil­ny ból, kon­ty­nu­owa­nie pro­ce­du­ry mu­si być prze­rwane. W cza­sie pierw­sze­go za­bie­gu te­ra­peu­ta od­dzia­ły­wu­je na lę­dź­wie, ple­cy i kark, póź­niej przy­cho­dzi czas na pro­ce­du­ry ukie­run­ko­wa­ne, tj. po­trzeb­ne cho­re­mu w je­go spe­cy­ficz­nych do­le­gli­wo­ściach.

Za­zwy­czaj se­sja te­ra­peu­tycz­na tr­wa oko­ło go­dzi­ny, po czym na­stę­pu­je ty­go­dnio­wa prze­rwa, aby cia­ło i duch mo­gły pod­jąć wy­si­łek sa­mo uzdra­wia­nia.

Ła­god­ne ru­chy w te­ra­pii Bo­we­na, wy­ko­ny­wa­ne kciu­ka­mi i pal­ca­mi dło­ni na tkan­kach łącz­nych i mię­śniach, od­dzia­łu­ją na znie­kształ­co­ną po­więź – bło­nę ota­cza­ją­cą mię­śnie. Pod wpły­wem bodź­ców bó­lo­wych w po­wię­zi po­wsta­ją bli­zny i przy­kur­cze. To dla­te­go po ura­zach mię­śnie nie mo­gą odzy­skać opty­mal­ne­go kształ­tu. De­li­kat­ne draż­nie­nie po­wię­zi po­wo­du­je roz­luź­nie­nie blizn i przy­kur­czów. Cen­tral­ny układ ner­wo­wy otrzy­mu­je in­for­ma­cję, że ne­ga­tyw­ny bo­dziec, któ­ry wy­wo­łał zmia­ny – prze­stał dzia­łać. Przer­wy mię­dzy ru­cha­mi da­ją or­ga­ni­zmo­wi czas po­trzeb­ny na za­ini­cja­li­zo­wa­ni i kon­ty­nu­owa­nie pro­ce­su zdro­wie­nia.

Te­ra­pia Bo­we­na wpły­wa na au­to­no­micz­ny układ ner­wo­wy, kon­tro­lu­ją­cy 80 pro­cent funk­cji or­ga­ni­zmu. Przew­le­kły stres spra­wia, że ży­je­my w sta­nie na­pię­cia, po­wsta­ją­ce­go wsku­tek nadmier­nej sty­mu­la­cji ukła­du współ­czul­ne­go (po­bu­dza­ją­ce­go). Pro­ce­sy zdro­wie­nia na­stę­pu­ją po uru­cho­mie­niu ukła­du przy­współ­czul­ne­go (ha­mu­ją­ce­go). W efek­cie za­bie­gu Bo­we­na do­cho­dzi do „prze­sta­wie­nia” na do­mi­na­cję ukła­du przy­współ­czul­ne­go. Z te­go po­wo­du po­ja­wia się głę­bo­kie od­prę­że­nie i mi­ły stan re­lak­su. (…)

Do gnieź­nień­skiej te­ra­peut­ki zgła­sza­ją się oso­by cier­pią­ce na bó­le krę­go­słu­pa i od­krę­go­słu­po­we, ta­kie jak rwa kul­szo­wa czy bar­ko­wa, bó­le ko­rzon­ków i dys­funk­cje na­rzą­du ru­chu. Oka­zu­je się, że wy­bór pro­ce­du­ry nie jest wca­le pro­sty, pod­sta­wo­wy pro­blem zdro­wot­ny by­wa bo­wiem ukry­ty i nie rzu­ca się w oczy. A trze­ba do­trzeć do pier­wot­nej przy­czy­ny do­le­gli­wo­ści, gdyż w prze­ciw­nym ra­zie na­wet po za­sto­so­wa­niu tech­ni­ki Bo­we­na scho­rze­nie nie do koń­ca ustę­pu­je.

Przy­kład: na te­ra­pię zde­cy­do­wa­ła się in­struk­tor­ka ae­ro­bi­ku, któ­rej do­ku­cza­ły bó­le ko­rzon­ków. Po za­bie­gach prze­sta­ła je od­czu­wać, ale po­zo­sta­ła sztyw­ność ple­ców, zda­rza­ło się drę­twie­nie nóg. W roz­mo­wie klient­ka zwie­rzy­ła się, że w dzie­ciń­stwie cier­pia­ła na zga­gę. Po wy­ko­na­niu pro­ce­du­ry na zga­gę ple­cy odzy­ska­ły peł­ną ela­stycz­ność, a pro­ble­my z no­gą ustą­pi­ły w 80 pro­cen­tach.

Aby po­znać przy­czy­nę pro­ble­mów zdro­wot­nych klien­ta, Mag­da­le­na Bi­go­szew­ska­-Witz­ke nie ża­łu­je cza­su na szcze­gó­ło­wy wy­wiad. Re­zul­ta­ty by­wa­ją za­ska­ku­ją­ce: oka­zu­je się np., że u osób skar­żą­cych się za za­par­cia przy­czy­ną do­le­gli­wo­ści są scho­rze­nia na­rzą­du ru­chu! Gdy cho­ry cier­pi na bó­le ko­la­na, te­ra­peut­ka roz­po­czy­na ku­ra­cję od pro­ce­du­ry mied­ni­cy al­bo szy­i… Nie ma tu jed­nej re­gu­ły; na­wet je­śli ob­ja­wy są iden­tycz­ne, ich przy­czy­ny by­wa­ją od­mien­ne. (…)

Ga­bi­net Źró­dło od­wie­dza­ją przy­szłe mat­ki, któ­rym le­ka­rze nie za­pi­su­ją stan­dar­do­wych le­ków i do­ra­dza­ją te­ra­pie na­tu­ral­ne. (…)

Nie­daw­no w Gnieź­nie przy­szło na świat pierw­sze dziec­ko Bo­we­na. (…) Na ko­lej­ne dzie­ci Bo­we­na ocze­ku­je obec­nie kil­ka na­stęp­nych pań ca­ły­mi la­ta­mi le­czą­cych nie­płod­ność.

Mo­ja roz­mów­czy­ni ce­ni wy­so­ko tech­ni­kę Bo­we­na, uwa­ża­jąc, że ten ro­dzaj te­ra­pii naj­wszech­stron­niej od­dzia­łu­je na cho­re­go. (…)

Do ga­bi­ne­tu Mag­da­le­ny Bi­go­szew­skie­j-Witz­ke tra­fia wie­le osób roz­cza­ro­wa­nych wy­ni­ka­mi ope­ra­cji krę­go­słu­pa czy wsta­wie­nia en­do­pro­te­zy. Cho­rzy ci wy­obra­ża­li so­bie, że odzy­ska­ją peł­nię spraw­no­ści: Bę­dą cho­dzić, bie­gać jak za daw­nych lat. Tym­cza­sem po­pra­wa za­zwy­czaj się­ga 20 pro­cent, rza­dziej 50, nie mó­wiąc o 80, a to nie ozna­cza po­wro­tu do nor­mal­ne­go ży­cia. (…) Stąd pro­sty wnio­sek: wa­dom po­sta­wy, scho­rze­niom krę­go­słu­pa i na­rzą­du ru­chu na­le­ży za­po­bie­gać od dzie­ciń­stwa. (…)

Tech­ni­ka Bo­we­na po­le­ga na prze­ka­zie in­for­ma­cji uzdra­wia­ją­cej or­ga­nizm. Z na­tu­ry jest de­li­kat­na i po­dat­na na za­kłó­ce­nia. Pod­czas jej sto­so­wa­nia na­le­ży uni­kać ma­sa­ży, for­sow­nych ćwi­czeń, so­la­rium, go­rą­cych i zim­nych ką­pie­li. (…) Aby po­wró­cić do zdro­wia, pa­cjent mu­si roz­po­znać ne­ga­tyw­ne emo­cje, któ­re wy­wo­ła­ły cho­ro­bę, i się ich po­zbyć. Kto prze­ży­wa cią­gły strach (np. o utra­tę pra­cy), au­to­ma­tycz­nie uno­si ra­mio­na, co skut­ku­je sztyw­nie­niem kar­ku. Złość po­wo­du­je za­ci­ska­nie szczęk, nie­na­wiść – ból żo­łąd­ka, bez­rad­ność – gar­bie­nie się. Klient mu­si sam od­kryć swo­ją ne­ga­tyw­ną emo­cję i zna­leźć miej­sce w cie­le, gdzie się ona ukry­wa, co wca­le nie jest ła­twe. (…)”

Zamieściła:

Elżbieta Katarzyna Kędzierska – Dyplomowany Terapeuta Technik Bowena  – Członek Stowarzyszenia Bowtech Polska – Przewodnicząca Sądu Cechowego Cechu Naturopatów i Hipnotyzerów

Zabiegi w Lublinie – Pracownia Natury 511 366 848

„(…) Tech­ni­ka Bo­we­na skład­nia or­ga­nizm do te­go, by sam się uzdra­wiał, da­je mu im­puls do au­to­re­gu­la­cji. Po­le­ga na wy­ko­ny­wa­niu cha­rak­te­ry­stycz­nych, de­li­kat­nych, ale bar­dzo do­kład­nych ru­chów, zwa­ny­mi chwy­ta­mi.

Pierw­szy raz na­tknę­łam się na wzmian­kę o tech­ni­ce Bo­we­na, ro­dza­ju ma­nu­al­nej te­ra­pii cia­ła, i In­ter­ne­cie: jed­no z war­szaw­skich cen­trów me­dy­cy­ny na­tu­ral­nej re­kla­mo­wa­ło ją sło­wa­mi: „po­mo­że prak­tycz­nie na wszyst­ko”. Hm, z do­świad­cze­nia wiem, że jak na wszyst­ko, to nie po­ma­ga na nic, ale po­sta­no­wi­łam spró­bo­wać. Ostat­nio źle sy­pia­ła­m…

Pro­blem na ce­low­ni­ku

Uda­łam się do Be­aty Jań­czuk, spe­cja­li­zu­ją­cej się w tech­ni­ce Bo­we­na. Z uśmie­chem od­no­si się do ha­sła re­kla­mo­we­go. – Po­ma­ga pra­wie na wszyst­ko – pro­stu­je i za­czy­na wy­li­czać. Tech­ni­ka Bo­we­na jest do­sko­na­łym spo­so­bem na na­pię­cia wy­wo­ła­ne dłu­go­trwa­łym stre­sem (czę­sto ich już nie czu­je­my, bo na­sze cia­ło stop­nio­wo się usztyw­nia­ło, ale są i unie­moż­li­wia­ją po­wrót do rów­no­wa­gi), re­gu­lu­je ape­tyt i układ hor­mo­nal­ny, li­kwi­du­je mi­gre­ny. Spra­wia, że mie­siącz­ki prze­sta­ją wią­zać się z cier­pie­niem. Po­ma­ga na wszel­kie do­le­gli­wo­ści zwią­za­ne z prze­cią­żo­nym sie­dzą­cym apa­ra­tem mię­śnio­wym i ukła­dem kost­nym. Ze­spół je­li­ta nadw­raż­li­we­go le­czy wręcz spek­ta­ku­lar­nie. Po­ma­ga przy pro­ble­mach z wy­próż­nia­niem, świet­nie re­gu­lu­je pra­cę ukła­du po­kar­mo­we­go. Zno­si bez­sen­ność, zmniej­sza aler­gie, wspo­ma­ga le­cze­nie nie­płod­no­ści. „A nadwa­ga?” – chcę wie­dzieć. Jak więk­szość ko­biet, wciąż je­stem na ja­kieś die­cie… – Układ ner­wo­wy za­rzą­dza me­ta­bo­li­zmem. Pra­cu­jąc z nim, po­wo­du­je­my wy­ci­sze­nie ukła­du tra­wien­ne­go – uspo­ka­ja mnie te­ra­peut­ka.

Mó­wi, że moż­na oczy­wi­ście wy­ko­nać za­bieg ogól­nie wzmac­nia­ją­cy, o któ­rym pier­wot­nie my­śla­łam, ale le­piej ce­lo­wać w kon­kret­ny pro­blem. Wte­dy te­ra­pia jest sku­tecz­niej­sza. De­cy­du­ję się więc osta­tecz­nie na wal­kę z do­dat­ko­wy­mi ki­lo­gra­ma­mi…

Naj­pierw jed­nak mu­szę wy­peł­nić an­kie­tę i od­po­wie­dzieć na sze­reg py­tań do­ty­czą­cych mo­jej kon­dy­cji i prze­by­tych cho­rób.

Be­ata Jań­czuk uspo­ka­ja mnie, że na­wet je­śli pa­cjent za­po­mni o ja­kimś scho­rze­niu, te­ra­peu­ta wy­cią­gnie wła­sne wnio­ski: – Pa­trzę, jak czło­wiek stoi, cho­dzi, sia­da; czy gdzieś się prze­krzy­wia, w ja­ki spo­sób mó­wi. Wszyst­ko jest dla mnie źró­dłem in­for­ma­cji. Cza­sem kil­ka zdań wy­star­czy, by się zo­rien­to­wać, że ktoś ma w gar­dle wę­zeł, któ­ry tłu­mi je­go głos, zmie­nia ton. To się prze­kła­da na płyt­kie, szyb­kie od­de­chy i nie­tle­nie­nie ca­łe­go or­ga­ni­zmu al­bo na scho­rze­nia tar­czy­cy, któ­rą ta­kie za­ci­śnię­cie w oko­li­cy gar­dła tłam­si i za­du­sza. Pod­krą­żo­ne oczy mo­gą wska­zy­wać na nie­wy­dol­ne ner­ki. Ale mo­że to też być tyl­ko nie­prze­spa­na noc.

Pre­cy­zja przede wszyst­kim

Za­czy­na­my za­bieg. Pa­ni Be­ata uno­si ręcz­nik, któ­rym je­stem przy­kry­ta, od­sła­nia mo­je no­gi. Czu­ję, że zo­sta­łam zła­pa­na za oko­lic ko­stek, naj­pierw w jed­nej, po­tem dru­giej no­dze. Ch­wyt jest przy­jem­ny, ale zde­cy­do­wa­ny. Tr­wa se­kun­dę, pół­to­rej i dło­nie od­da­la­ją się. Te­raz czu­ję ko­lej­ny, tym ra­zem w oko­li­cy ko­lan – i jesz­cze je­den, po ze­wnętrz­nej stro­nie uda. I ręcz­nik wę­dru­je z po­wro­tem na miej­sce.

– Te­raz po­cze­ka­my chwi­lę, da­my or­ga­ni­zmo­wi czas na re­ak­cję – mó­wi te­ra­peut­ka i tłu­ma­czy: – Za­bieg po­le­ga na za­sto­so­wa­niu se­rii tzw. chwy­tów, w róż­nych se­kwen­cjach. Po­przez do­tyk do­star­cza­my cia­łu im­puls te­ra­peu­tycz­ny, któ­ry wę­dru­je do mó­zgu. Każ­dy chwyt mu­si być wy­ko­na­ny bar­dzo pre­cy­zyj­nie, w kon­kret­nym miej­scu, na­wet dło­nie mu­szą być uło­żo­ne w od­po­wied­ni spo­sób.

A je­śli bę­dzie ina­czej? Je­śli te­ra­peu­ta do­tknie cen­ty­metr da­lej, niż trze­ba? Wte­dy chwyt nie da efek­tu lub spo­wo­duje in­ny niż po­żą­da­ny. Pre­cy­zja jest wa­run­kiem po­wo­dze­nia za­bie­gu. Z te­go po­wo­du pra­cu­ją­cy tech­ni­ką Bo­we­na są szcze­gó­ło­wo przy­go­to­wy­wa­ni (sam kurs ma kil­ka stop­ni, po­mię­dzy ko­lej­ny­mi trze­ba od­być spo­rą ilość prak­tyk, a koń­co­wy cer­ty­fi­kat wy­da­je In­sty­tut Bo­we­na w Au­stra­lii).

Czy­li ma­sa­żu nie bę­dzie? I za­bieg po­le­ga tyl­ko na kil­ku do­tknię­ciach?

– Ow­szem – po­twier­dza Be­ata Jań­czuk i, wi­dząc mo­je za­sko­cze­nie (a na­wet de­li­kat­ne roz­cza­ro­wa­nie), wy­ja­śnia. – Je­stem do ta­kich re­ak­cji przy­zwy­cza­jo­na, więk­szość mo­ich pa­cjen­tów jest „wy­cho­wa­na” na ma­sa­żach. Tech­ni­ka Bo­we­na bar­dzo się od ma­sa­żu róż­ni. Tu­taj nie cho­dzi o to, że­by do­tknąć pa­cjen­ta wszę­dzie – tyl­ko tam, gdzie trze­ba. Po­bu­dzić or­ga­nizm do sa­mo­na­pra­wy, sa­mo­re­ge­ne­ra­cji, po­wro­tu do wła­snej, na­tu­ral­nej har­mo­nii. To dzia­ła jak efekt do­mi­na: każ­dy chwyt da­je im­puls, któ­ry pły­nie da­lej, uru­cho­mia­jąc po dro­dze ko­lej­ne – przez cia­ło wę­dru­je la­wi­na in­for­ma­cji. Ale uwa­ga – chwy­tów nie mo­że być za du­żo! Bo choć do­tyk jest de­li­kat­ny, to im­puls wy­sy­ła­ny do sys­te­mu ner­wo­we­go po­tra­fi być bar­dzo sil­ny, a wy­od­ręb­nio­ny mo­że „wy­brz­mie­ć”, sku­tecz­niej za­dzia­łać.

Z sza­cun­kiem dla krę­go­słu­pa

Te­ra­peut­ka znów podno­si ręcz­nik i do­ty­ka mnie w kil­ku miej­scach: wzdłuż krę­go­słu­pa, w oko­li­cy ło­pa­tek, nie­da­le­ko szyi. Przy­kry­wa mnie i wy­cho­dzi z po­ko­ju. Da­je mi czas, by wsłu­chać się w cia­ło, w je­go re­ak­cje. Pro­si też, by opo­wie­dzieć jej o wszyst­kich od­czu­ciach, na­wet naj­lżej­szych, jak mro­wie­nie w koń­czy­nach, po­czu­cie cięż­ko­ści, ja­kiś ból, któ­ry się gdzieś błą­ka, a na­we­t… bur­cze­nie w brzu­chu! Mój wła­śnie bur­czy, a prze­cież nie­daw­no ja­dłam. Ale to po­dob­no jest zwią­za­ne z dzia­ła­niem sym­pa­tycz­ne­go ukła­du ner­wo­we­go. Czu­ję, jak roz­luź­nia­ją się mo­je ra­mio­na. My­śla­łam, że je­stem od­prę­żo­na, ale do­pie­ro te­raz za­czy­na­ją na­praw­dę swo­bod­nie opa­dać.

Gdy te­ra­peut­ka wra­ca, py­tam, czy je­śli ktoś ma czy­stą, zdro­wą pa­mięć ko­mór­ko­wą, to też po­trze­bu­je ta­kich za­bie­gów. – Jak naj­bar­dziej – mó­wi Be­ata Jań­czuk. – Na­szym cia­łom brak dziś sil­ne­go im­pul­su sa­moleczenia. Tro­chę nie na­dą­ża­my za współ­cze­snym cza­sa­mi: tem­pem ży­cia, zmia­ną spo­so­bu od­ży­wia­nia, ilo­ścią che­mii wo­kół nas. Or­ga­nizm sta­ra się upo­rać ze skut­ka­mi po­stę­pu cy­wi­li­za­cyj­ne­go, a na­pra­wę kon­kret­nych na­rzą­dów od­kła­da na póź­niej. Trze­ba go do te­go pro­ce­su na­kło­nić. A kie­dy już to zro­bi­my, cia­ło sa­mo wy­bie­rze, gdzie za­cznie na­pra­wę. Z re­gu­ły za­czy­na tam, gdzie po­moc jest naj­bar­dziej po­trzeb­na.

Te­raz le­żę na brzu­chu. Te­ra­peut­ka pro­si o na­bra­nie po­wie­trza i pod­czas wy­de­chu uci­ska mnie po­ni­żej że­ber. Z pra­wej, z le­wej; z pra­wej, z le­wej. Prze­no­si dło­nie na ra­mio­na, śmiesz­nie ukła­da­jąc pal­ce, i wy­ko­nu­je ni­mi skom­pli­ko­wa­ny gest. Od­cze­ku­je pa­rę mi­nut. Te­raz lek­ko uno­si mo­ją gło­wę, uci­skając pal­ca­mi miej­sce u na­sa­dy czasz­ki. Bar­dzo to przy­jem­ne… Ale tr­wa tyl­ko przez chwi­lę, bo przy­cho­dzi po­ra na twarz – tu­taj cze­ka­ją mnie dwa ko­lej­ne chwy­ty. Znów chwi­la prze­rwy. Po­tem jesz­cze je­den chwyt i… ko­niec! Ale pa­ni Bar­ba­ra pro­si, że­bym od ra­zu nie wsta­wa­ła. Le­piej po­le­żeć chwi­lę, do­pie­ro po­tem po­wo­li, ostroż­nie i z mi­ło­ścią unieść cia­ło. Po­ka­zu­je, jak to zro­bić pra­wi­dło­wo, z sza­cun­kiem dla krę­go­słu­pa. O re­ty, ca­łe ży­cie źle wsta­wa­łam!

Że­gnaj, cze­ko­la­do

Kie­dy ko­lej­ny za­bieg? Za ty­dzień. Trze­ba dać or­ga­nizmowi czas na „prze­tra­wie­nie” im­pul­sów, któ­re do­stał. Ile bę­dzie wi­zyt? Te­go nie da się okre­ślić. Za­le­ży w ja­kim sta­nie jest or­ga­nizm, jak bę­dzie re­ago­wać. Je­śli ktoś jest ogól­nie zdro­wy, war­to wy­ko­nać za­bieg raz w mie­sią­cu – w ce­lu do­stro­je­nia or­ga­nizmu do pra­wi­dło­wych czę­sto­tli­wo­ści.

Be­ata Jań­czuk za­zna­cza: – W cią­gu ty­go­dnia mię­dzy za­bie­ga­mi pro­szę nie upra­wiać in­ten­syw­ne­go spor­tu, wska­za­ne są na­to­miast spa­ce­ry. Do­brze też uni­kać moc­nych uży­wek. I du­żo pić, ma­ły­mi ły­ka­mi – to po­ma­ga w de­tok­sy­ka­cji.

Po dwóch za­bie­gach mo­gę już śmia­ło po­wie­dzieć, że wi­dzę efek­ty. Jed­nym z nich jest mniej­szy ape­tyt: prze­sta­łam tak żar­łocz­nie rzu­cać się na cze­ko­la­dę. W ogó­le ja­koś mniej chce mi się sło­dy­czy. Dru­gi to lep­szy sen. Za­pa­dam się w po­dusz­kę i za­sy­piam jak ka­mień – a wcze­śniej róż­nie by­wa­ło. Środ­ki prze­ciw­bó­lo­we scho­wa­łam głę­bo­ko do szu­fla­dy – choć przez kil­ka dni po pierw­szym za­bie­gu po­bo­le­wa­ła mnie gło­wa. Ale to po­dob­no nor­mal­ne: or­ga­nizm się prze­stra­ja, więc mo­gą po­ja­wić się te­go ty­pu efek­ty ubocz­ne. Za­czę­ło mi też być nie­wy­god­nie w sta­rej, prze­krzy­wio­nej po­zy­cji przed kom­pu­te­rem. To do­bry znak: cia­ło sa­mo wy­mu­sza zmia­nę po­sta­wy. Zwy­czaj­nie nie po­zwa­la mi sie­dzieć w szko­dli­wej po­zy­cji. Cie­szę się, że mam z nim kon­takt.

KOMÓRKA PAMIĘTA

Tech­ni­ka Bo­we­na, po­dob­nie jak in­ne te­ra­pie po­le­ga­ją­ce na pra­cy z cia­łem, wy­ko­rzy­stu­je tzw. efekt po­wię­zio­wy, czy­li pa­mięć pier­wot­ne­go wzor­ca, zdro­wej ma­try­cy. Sta­nu, w któ­rym jest nie­mow­lę, jesz­cze czy­ste, nie znę­ka­ne cho­ro­ba­mi. Te­ra­peu­ta wy­sy­ła ukła­do­wi ner­wo­we­mu im­puls, któ­ry wy­mu­sza po­wrót do na­tu­ral­ne­go sta­nu, za­pi­sa­ne­go w tej ko­mór­ko­wej pa­mię­ci. Twór­ca tech­ni­ki – au­stra­lij­ski te­ra­peu­ta Tom Bo­wen – opra­co­wał ją na pod­sta­wie wie­lo­let­niej pra­cy z kon­tu­zjo­wa­ny­mi spor­tow­ca­mi. Jak na me­to­dę na­tu­ral­ną (któ­ra z re­gu­ły wy­ma­ga dłuż­szych te­ra­pii), zdro­wie­nie po za­bie­gach tech­ni­ką Bo­we­na na­stę­pu­je wy­jąt­ko­wo szyb­ko. Zda­rza się, że po 2-3 wi­zy­tach pa­cjen­ci za­uwa­ża­ją, że ich or­ga­nizm uwal­nia się od do­le­gli­wo­ści, któ­re mę­czy­ły ich la­ta­mi! Z do­świad­cze­nia Be­aty Jań­czuk wy­ni­ka, że 80 proc. przy­pad­ków te­ra­pii jest zwień­czo­nych suk­ce­sem. To wła­śnie dzię­ki swej sku­tecz­no­ści tech­ni­ka Bo­we­na do­tar­ła do Pol­ski. Od 40 lat sto­so­wa­na jest z po­wo­dze­niem w po­nad 25 kra­jach na świe­cie. Wi­zy­ta kosz­tu­je oko­ło 100 zło­tych.”

„(…) Au­stra­lij­czyk Tom Bo­wen przez la­ta przy­pa­try­wał się cier­pie­niom swo­jej żo­ny. Jes­sie cho­ro­wa­ła na ast­mę. Ata­ki z bie­giem cza­su na­si­la­ły się i ko­bie­ta co­raz czę­ściej tra­fia­ła do szpi­ta­la. Pew­ne­go dnia jed­nak nie­spo­dzie­wa­nie wy­zdro­wia­ła! Po­mógł jej mąż, i to tyl­ko w so­bie wia­do­my spo­sób. Jes­sie opo­wia­da­ła, że do­ty­kał de­li­kat­nie punk­tów na jej cie­le, a po kil­ku ty­go­dniach ata­ki dusz­no­ści mi­nę­ły. Męż­czy­zna po ta­jem­ni­czym ule­cze­niu zó­ny mógł za­po­mnieć o spo­ko­ju. Ra­no szedł do pra­cy w sto­lar­ni, a wie­czo­rem przyj­mo­wał rze­sze cho­rych, któ­rzy cze­ka­li na je­go po­wrót w dłu­giej ko­lej­ce. W koń­cu, w la­tach 60. Ubie­głe­go wie­ku, po­sta­no­wił otwo­rzyć ga­bi­net i za­czął szko­lić pierw­szych uczniów.

– Me­to­da, któ­rą od­krył, na­zwa­na zo­sta­ła tech­ni­ką Bo­we­na – wy­ja­śnia Ma­te­usz Mar­kie­wicz, ab­sol­went re­ha­bi­li­ta­cji AWF-u, któ­ry sto­su­je ją w swo­jej pra­cy. – Jest to spo­sób le­cze­nia, któ­ry nie przy­po­mi­na żad­ne­go in­ne­go, a sam Tom Bo­wen ni­gdy do koń­ca nie zdra­dził, jak do­kład­nie uda­ło mu się go od­kryć. Pow­ta­rzał, że to dar od Bo­ga. I je­stem prze­ko­na­ny, że to praw­da.

Or­ga­nizm po­trze­bu­je rów­no­wa­gi

– Po trzech la­tach pra­cy za po­mo­cą tej tech­ni­ki wciąż za­ska­ku­je mnie jej sku­tecz­ność – mó­wi te­ra­peu­ta. – Dzię­ki niej pro­stu­ją się skrzy­wie­nia – i to bez tak sil­ne­go na­ci­sku jak w krę­gar­stwie, na­pię­cia mię­śni zni­ka­ją – i to bez żad­ne­go ma­sa­żu.

Me­to­da Bo­we­na jest za­ska­ku­ją­co pro­sta. Wi­zy­ta za­czy­na się od roz­mo­wy. Te­ra­peu­tę in­gre­sją cho­ro­by, któ­re czło­wiek w ży­ciu prze­szedł, py­ta o zła­ma­nia, ura­zy, za­pa­le­nia. Po­tem pa­cjent kła­dzie się na ko­zet­ce, mo­że mieć na so­bie ubra­nie. Za­bieg, cał­ko­wi­cie bez­bo­le­sny, skła­da się z do­tknięć pal­ca­mi wy­bra­nych miejsc (przy­po­mi­na tro­chę aku­pre­su­rę), dwu­mi­nu­to­wej prze­rwy, ko­lej­nych do­tknięć i przerw. – Za­nim przy­stą­pię do pra­cy, opra­co­wu­ję se­kwen­cję ru­chów – mó­wi te­ra­peu­ta. – Bo w tej me­to­dzie nie ma przy­pad­ku. W za­leż­no­ści od miej­sca na cie­le i ro­dza­ju cho­ro­by sto­su­je się po­szcze­gól­ne pro­ce­du­ry, np. pro­ce­du­rę ne­rek, od­de­cho­wą, ko­ści ogo­no­wej, mied­ni­cy …

Za­bieg tr­wa oko­ło go­dzi­ny. Efek­ty nie na­stę­pu­ją jed­nak na­tych­miast – or­ga­nizm mu­si za­re­ago­wać na do­star­czo­ne im­pul­sy, co tr­wa do 7 dni.

Za­da­niem te­ra­peu­ty jest przy­wró­ce­nie rów­no­wa­gi w or­ga­ni­zmie, któ­rą trud­no za­cho­wać we współ­cze­snych cza­sach. Lu­dzie wiecz­nie się spie­szą, do­świad­cza­ją stre­su, nie ma­ją cza­su za­dbać o die­tę, od­dy­cha­ją za­nie­czysz­czo­nym po­wie­trzem, za ma­ło się ru­sza­ją. (…)

– Tra­fi­łam do pa­na Ma­te­usza kil­ka mie­się­cy te­mu. Bo­la­ła mnie le­wa no­ga i le­ka­rze nie po­tra­fi­li po­sta­wić dia­gno­zy – opo­wia­da pa­ni Ma­rze­na z Po­zna­nia. – Już pierw­szy za­bieg bar­dzo mi się spodo­bał, nie pa­mię­tam kie­dy ostat­nio by­łam tak zre­lak­so­wa­na. Trzy dni póź­niej po­czu­łam ból w pod­brzu­szu i „u­ro­dzi­ła­m” ka­mień. Oka­za­ło się, że przy­czy­ną mo­ich do­le­gli­wo­ści by­ła ka­mi­ca. Po ko­lej­nych dwóch za­biegach ból cał­ko­wi­cie mi­nął. (…)

– Tom Bo­wen oce­nił sku­tecz­ność swo­jej me­to­dy na 88 proc. – wy­ja­śnia pan Ma­te­usz. – My­ślę jed­nak, że jest ona wyż­sza. Lu­dzie, któ­rym ona nie po­mo­gła, to głów­nie ci, któ­rzy nie mie­li cier­pli­wo­ści cze­kać na re­zul­ta­ty. Wa­run­kiem po­wo­dze­nia jest bo­wiem pod­da­nie się kil­ku za­bie­gom.”

Zamieściła:

Elżbieta Katarzyna Kędzierska – Dyplomowany Terapeuta Technik Bowena  – Członek Stowarzyszenia Bowtech Polska – Przewodnicząca Sądu Cechowego Cechu Naturopatów i Hipnotyzerów

Zabiegi w Lublinie – Pracownia Natury 511 366 848

„KOMU ZALECANA JEST TERAPIA TĄ METODĄ?

Zwy­rod­nie­nia krę­go­słu­pa, w tym dys­ko­pa­tię i zwią­za­ne z nią rwy – kul­szo­wą i bar­ko­wą, moż­na le­czyć za po­mo­cą zu­peł­nie nie­in­wa­zyj­nej tech­ni­ki, któ­ra na świe­cie sto­so­wa­na jest z po­wo­dze­niem już od po­nad 50 lat. To tzw. tech­ni­ka Bo­we­na.

CO TO JEST?

Za­bieg opie­ra się na je­dy­nym w swo­im ro­dza­ju ru­chu Bo­we­na. Po­le­ga on na po­bu­dze­niu pal­ca­mi mię­śnia, ścię­gna czy wię­za­dła, a na­stęp­nie ta­kim prze­su­nię­ciu pal­ców, by wpra­wić na­pię­te miej­sce w de­li­kat­ną wi­bra­cję. Te­ra­peu­ta ro­bi to i od ra­zu za­bie­ra rę­ce – nie­zbęd­ny jest mi­ni­mal­ny kon­takt rąk z cia­łem pa­cjenta. W ten spo­sób wy­sy­ła sy­gna­ły, któ­re uru­cha­mia­ją pa­mięć ko­mó­rek o zre­lak­so­wa­nym i zhar­mo­ni­zo­wa­nym sta­nie do­bre­go samopoczu­cia. Mię­dzy ru­cha­mi na­stę­pu­ją kil­ku­mi­nu­to­we prze­rwy, kie­dy pa­cjent le­ży i od­po­czy­wa. To sza­le­nie istot­ny ele­ment tej tech­ni­ki – zda­niem te­ra­peu­tów, dzię­ki tym pau­zom or­ga­nizm otrzy­mu­je nie­zbęd­ny czas na re­ak­cję, prze­two­rze­nie wy­sy­łanych sy­gna­łów i roz­po­czę­cie pro­ce­su le­cze­nia. Głów­nym za­da­niem me­to­dy Bo­we­na jest bo­wiem uru­cho­mie­nie w or­ga­nizmie uśpio­nych pro­ce­sów sa­mo­le­cze­nia. Ist­nie­je kil­ka teo­rii, któ­re sta­ra­ją się wy­ja­śnić me­cha­ni­zmy dzia­łania tech­ni­ki Bo­we­na. Jed­ni uzna­ją, że dzia­ła tu efekt pla­ce­bo, in­ni, że ru­chy wy­ko­ny­wa­ne przez te­ra­peu­tów sty­mu­lu­ją pra­cę re­cep­to­rów czu­cia głę­bo­kie­go ob­wo­do­we­go ukła­du ner­wo­we­go, któ­re znaj­du­ją się w tkan­ce łącz­nej, mię­śniach ścię­gnach, wię­za­dłach i podwię­ziach. Fak­tem jest, że każ­dy ruch w tej tech­ni­ce ma swo­je zna­cze­nie. Więk­szość z nich wy­ko­nu­je się w miej­scu przy­cze­pu mię­śnia. Na­stę­pu­je roz­cią­gnię­cie mię­śnia i ból zni­ka. In­ne wy­ja­śnie­nia fe­no­me­nu tech­ni­ki Bo­we­na wska­zu­ją na to, że ob­sza­ry, w któ­rych wy­ko­nu­je się ma­saż, czę­sto po­kry­wa­ją się z tzw. punk­ta­mi spu­sto­wy­mi. Ich oczysz­cze­nie przy­no­si ulgę w bó­lu i po­pra­wę ko­or­dy­na­cji mię­śni oraz ru­chli­wo­ści sta­wów. Co cie­ka­we, więk­szość ru­chów prze­bie­ga w tych sa­mych miej­scach cia­ła, gdzie znaj­du­ją się punk­ty aku­punk­tu­ro­we, a niektó­re z nich prze­ci­na­ją dwa lub trzy me­ri­dia­ny, czy­li ka­na­ły ener­ge­tycz­ne jed­no­cze­śnie.

KTO MOŻE SKORZYSTAĆ?

Tech­ni­ka Bo­we­na za­le­ca­na jest przede wszyst­kim oso­bom po ura­zach, cier­pią­cym na zwy­rod­nie­nia, skrzy­wie­nia krę­go­słu­pa, rwę kul­szo­wą, wa­dy po­sta­wy, za­pa­le­nia sta­wu bar­ko­we­go, ze­spo­łu cie­śni nad­garst­ka, do­le­gli­wo­ści ko­lan, łok­ci, bar­ków, bio­der itp. Za­bie­gi przy­no­szą też ulgę przy bó­lach i za­wro­tach gło­wy, mi­gre­nach, a tak­że za­bu­rze­niach snu. Są po­moc­ne też przy za­par­ciach, ze­spo­le je­li­ta draż­li­we­go, nie­trzy­ma­nia mo­czu czy stward­nie­niu roz­sia­nym.

JAK WYGLĄDA SESJA?

Te­ra­peu­ta py­ta o do­le­gli­wo­ści. (…) Na­stęp­nie przez 40-60 mi­nut co pe­wien czas gła­dzi i uci­ska kon­kret­ne dla da­ne­go scho­rze­nia punk­ty. Jest to bez­bo­le­sne. Za­bieg jest bar­dzo re­lak­su­ją­cy, pa­cjen­tów ogar­nia spo­kój, wręcz bło­go­stan. Czę­sto zda­rza się, że za­sy­pia­ją w trak­cie se­sji.

Po­pra­wa mo­że być wi­docz­na już po pierw­szym za­bie­gu, jed­nak naj­czę­ściej po­trze­ba kil­ku se­sji, by uwol­nić się od bó­lu. Zwy­kle wy­ko­nu­je się od  trzech do pię­ciu za­bie­gów. Zda­niem te­ra­peu­tów nie na­le­ży wy­ko­ny­wać se­sji dzień po dniu. Cia­ło mu­si mieć bo­wiem czas, by kon­ty­nu­ować pro­ces sa­mo­le­cze­nia. Z te­go po­wo­du za­le­ca­ją oni, aby se­sje po­wta­rzać co 7-10 dni. Waż­ne jest, by tech­ni­ki Bo­we­na nie łą­czyć w tym sa­mym cza­sie z in­ny­mi te­ra­pia­mi. (…)”

„Ży­je­my w trud­nych cza­sach. Me­dy­cy­na aka­de­mic­ka na­dal nie po­tra­fi sta­wić czo­ła pro­ble­mom zdro­wot­nym współ­cze­snych lu­dzi. Wsze­cho­obec­ny stres, ma­ło war­to­ścio­we po­ży­wie­nie, za­nie­czysz­cze­nie śro­do­wi­ska – wszyst­ko to two­rzy zdro­wot­ną pu­łap­kę. Po­trze­bu­je­my sku­tecz­nej, na­tu­ral­nej i nie­in­wa­zyj­nej te­ra­pii dla każ­de­go. Po­znaj­cie tech­ni­kę Bo­we­na.

Czym jest Bow­tech? Jest to ho­li­stycz­na te­ra­pia, któ­ra re­se­tu­je nasz or­ga­nizm. Uru­cha­mia pro­ce­sy sa­mo­na­pra­wy, w któ­re każ­dy z nas zo­stał wy­po­sa­żo­ny. W pa­mię­ci ko­mór­ko­wej na­sze­go cia­ła za­pi­sa­ny jest stan wzor­co­wy, ma­try­ca, w któ­rej znaj­du­je się nie­mow­lę, czy­ste, nie­ska­żo­ne jesz­cze cho­ro­ba­mi. Za­bie­gi tech­ni­ką Bo­we­na po­wo­du­ją, że or­ga­nizm po­dej­mu­je wal­kę o po­wrót do sta­nu wyj­ścio­we­go.

Twór­cą me­to­dy był Tho­mas Am­bro­se Bo­wen (1916-1982), sto­larz ży­ją­cy w Ge­elong w Au­stra­lii. Jest to je­go au­tor­ska me­to­da. Od za­wsze in­te­re­so­wa­ło go przy­no­sze­nie ulgi w ludz­kim cier­pie­niu. Zau­wa­żył, że pew­ne ru­chy wy­ko­ny­wa­ne na cie­le przy­no­szą okre­ślo­ne efek­ty. Nau­czył się po­ma­gać swo­jej żo­nie pod­czas ata­ku ast­my. Ro­zwi­nął swą tech­ni­kę bez ja­kie­go­kol­wiek uprzed­nie­go wy­kształ­ce­nia me­dycz­ne­go czy te­ra­peu­tycz­ne­go. Zwykł twier­dzić, że to dar od Bo­ga. Był bar­dzo za­pra­co­wa­nym czło­wie­kiem, wy­ko­nu­jąc oko­ło 13 tys. Za­bie­gów rocz­nie. Je­go kli­ni­ka mia­ła wy­zna­czo­ne go­dzi­ny przyj­mo­wa­nia nie­od­płat­nie lu­dzi bied­nych i osób nie­peł­no­spraw­nych. Miał sze­ściu uczniów, ale tyl­ko jed­ne­mu po­wie­rzył za­da­nie sze­rze­nia swo­jej me­to­dy. Je­go ży­cze­niem by­ło, aby każ­dy le­karz czy go­spo­dy­ni do­mo­wa mo­gli dzię­ki niej nieść po­moc cier­pią­cym.

Jak dzia­ła te­ra­pia?

Te­ra­peu­ta po­przez se­rię spe­cy­ficz­nych ru­chów wy­sy­ła in­for­ma­cję do ukła­du ner­wo­we­go. Po­tem na­stę­pu­je prze­rwa, pod­czas któ­rej or­ga­nizm ana­li­zu­je tę in­for­ma­cję i po­dej­mu­je re­ak­cję. Na­stę­pu­je po­now­na se­kwen­cja ru­chów i zno­wu prze­rwa. Ma­my tu do czy­nie­nia z efek­tem do­mi­na – każ­dy ruch wy­wo­łu­je od­po­wied­nią re­ak­cję i jest przy­go­to­wa­niem do na­stęp­ne­go kro­ku. We­dług teo­rii Bo­we­na uru­cho­mie­nie we­wnętrz­ne­go dok­to­ra na­stę­pu­je po osią­gnię­ciu głę­bo­kie­go roz­luź­nie­nia, któ­ry to­wa­rzy­szy se­sji. W efek­cie układ współ­czul­ny ustę­pu­je miej­sca przy­współ­czul­ne­mu. Or­ga­nizm zmie­nia tryb z on/stand by na off, z try­bu wal­ki lub ocze­ki­wa­nia na nią prze­łą­cza się na tryb od­po­czyn­ku, od­prę­że­nia i re­ge­ne­ra­cji. Tyl­ko w ta­kich wa­run­kach zdro­wie­je­my, a o to w dzi­siej­szych cza­sach podwyż­szo­ne­go tem­pa ży­cia co­raz trud­niej.

Na co po­ma­ga? Prze­de wszyst­kim bar­dzo re­lak­su­je i roz­luź­nia, od­blo­ko­wu­je me­cha­nizm na­pię­cie – ból – na­pię­cie. Na­pra­wa jest grun­tow­na, na po­zio­mie ko­mór­ko­wym. Oczysz­czo­ny z tok­syn or­ga­nizm roz­wi­ja peł­ną moc. Z ta­kim po­ten­cja­łem i ener­gią za­czy­na re­ge­ne­ro­wać or­ga­ny, na któ­rych naj­bar­dziej mu za­le­ży, przy czym ona sam o tej ko­lej­no­ści de­cy­du­je. Zau­faj­my mu, on wie le­piej niż nie­je­den spe­cja­li­sta.

Z prak­ty­ki ga­bi­ne­tu

Bow­tech bar­dzo do­brze spraw­dza się u osób z bó­la­mi ple­ców i rwą kul­szo­wą. Są to czę­sto pa­cjen­ci o sła­bej ener­gii ner­ko­wej. Spe­cjal­ne pro­ce­du­ry umoż­li­wia­ją wzmoc­nie­nie jej, co prze­kła­da się na znie­sie­nie do­le­gli­wo­ści oko­lic krzy­ża. Za­bie­gi re­gu­lu­ją pra­cę ukła­du tra­wien­ne­go i wy­dal­ni­cze­go, mie­siącz­ko­wa­nia i ukła­du hor­mo­nal­ne­go. Jest to pa­na­ceum na bó­le ucha, pro­ble­my ze sta­wem żu­ch­wo­wo­-skro­nio­wym, mi­gre­ny i in­ne bó­le gło­wy, fi­bro­mial­gia i mia­ste­nie, a tak­że scho­rze­nia bio­der, ko­lan i stóp. Per­fek­cyj­nie roz­pra­wia się z pro­ble­ma­mi kar­ku i ra­mion. Przy­no­si po­moc w bó­lach oko­li­cy pa­ch­win, skrzy­wie­niu mied­ni­cy, nie­rów­nej dłu­go­ści nóg, scho­rze­niach ukła­du od­de­cho­we­go, przy ka­ta­rze sien­nym. Do­brze re­agu­ją tak­że ura­zy na sku­tek chro­nicz­ne­go prze­cią­że­nia mię­śni, ta­kie jak ło­kieć te­ni­si­sty, cieśń nad­garst­ka, a tak­że kon­tu­zje spor­to­we i in­ne ura­zy.

Jak wy­glą­da za­bieg?

Po pierw­sze dłu­gi i wy­czer­pu­ją­cy wy­wiad spo­rzą­dzo­ny na pod­sta­wie do­kład­nej an­kie­ty. Te­ra­peu­ta nie tyl­ko słu­cha, lecz tak­że ob­ser­wu­je pa­cjen­ta. Ła­two zo­rien­tu­je się choć­by po po­sta­wie, spe­cy­fi­ce od­de­chu czy skó­ry, co mo­że mu do­le­gać. Czę­sto ob­ja­wy to­wa­rzy­szą­ce po­zwa­la­ją traf­nie okre­ślić dia­gno­zę, a dla pa­cjen­ta mo­gą wy­da­wać się ma­ło istot­ne.

Sam za­bieg tr­wa 40-60 mi­nut. Za­da­niem pa­cjen­ta jest wy­po­czy­wać i sku­piać ca­łą uwa­gę na so­bie – to bar­dzo istot­ne, po­nie­waż wy­bie­ga­nie my­śla­mi po­za ga­bi­net, do nie­za­ła­twio­nych spraw czy in­nych pro­ble­mów, mo­że znacz­nie ogra­ni­czyć efekt za­bie­gu. Na pierw­szej wi­zy­cie te­ra­peu­ta wy­ko­nu­je trzy pod­sta­wo­we pro­ce­du­ry roz­luź­nia­ją­ce lę­dź­wie, ple­cy i kark. Do­pie­ro po­tem przy­cho­dzi czas na pro­ce­du­ry ukie­run­ko­wa­ne – ści­śle do­sto­so­wa­ne do do­le­gli­wo­ści cho­re­go. Spe­cy­ficz­ny ruch Bo­we­na to de­li­kat­ne, ale wy­raź­ne prze­ro­lo­wa­nie przez mię­sień, wy­ko­ny­wa­ne na wy­de­chu. Po krót­kiej se­kwen­cji ta­kich ru­chów okry­wa się pa­cjen­ta i da­je mu po­le­żeć w zu­peł­nej ci­szy przez 2,3,5 lub 10 mi­nut – w za­leż­no­ści od je­go re­ak­cji. Je­śli ta jest sil­na i nie prze­mi­ja po 25 mi­nutach, ozna­cza to, że or­ga­nizm do­stał sil­ny bo­dziec i pod­jął pra­cę, któ­rej nie na­le­ży mu prze­ry­wać wy­ko­ny­wa­niem ko­lej­nych ru­chów. Tu­taj spraw­dza się me­to­da im mniej, ty, le­piej. W odróż­nie­niu od ma­sa­żu nie jest tu ce­lem, aby do­tknąć pa­cjen­ta wszę­dzie, tyl­ko tam, gdzie trze­ba. Naj­lep­szym spraw­dzia­nem sku­tecz­no­ści dzia­ła­nia jest stan re­lak­su, w ja­ki za­pa­da pa­cjent, o czym świad­czyć mo­że trud­na do ukry­cia sen­ność i gło­śna pra­ca je­lit bę­dą­ca wskaź­ni­kiem ak­ty­wa­cji ukła­du przy­współ­czul­ne­go. Czas po za­bie­gu to chwi­la od­po­czyn­ku i re­flek­sji, zda­nie re­la­cji te­ra­peu­cie, co od­czu­wa­li­śmy. Pa­cjent do­sta­je od­po­wied­nie ćwi­cze­nia i za­le­ce­nia 3 x P: po­pi­jać wo­dę, pójść na spa­cer, po­cze­kać. Mo­że mi­nąć na­wet 10 dni, za­nim na­sze cia­ło w peł­ni za­re­agu­je. Prze­chadz­ka na świe­żym po­wie­trzu sprzy­ja tej re­ak­cji, a od sta­nu na­wod­nie­nia na­szych tka­nek zle­ży ich pra­wi­dło­we funk­cjo­no­wa­nie prze­cież!

Cze­go się spo­dzie­wać? Prze­de wszyst­kim po­czu­je­my po­zy­tyw­ny za­strzyk ener­gii, zim­ne rę­ce i no­gi za­czną ema­no­wać przy­jem­nym cie­płem. Je­śli by­li­śmy bar­dzo za­nie­czysz­cze­ni, pro­ces de­tok­sy­ka­cji na pew­no da nam o so­bie znać. Każ­da re­ak­cja bę­dzie in­na, bo in­ne ma­my or­ga­ni­zmy. Po­pra­wa i na­ma­cal­ne efek­ty po­win­ny po­ja­wić się po trzech, czte­rech za­bie­gach. O sku­tecz­no­ści tech­ni­ki Bo­we­na  świad­czą nie­ma­łe re­zul­ta­ty przy le­cze­niu nie­mow­ląt i zwie­rząt, któ­rych nie da się za­su­ge­ro­wać.”

Zamieściła:

Elżbieta Katarzyna Kędzierska – Dyplomowany Terapeuta Technik Bowena  – Członek Stowarzyszenia Bowtech Polska – Przewodnicząca Sądu Cechowego Cechu Naturopatów i Hipnotyzerów

Zabiegi w Lublinie – Pracownia Natury 511 366 848

„Ma­saż, nie ma­saż. De­li­kat­ny ucisk nie po­bu­dza mię­śni… Ale wy­sy­ła prze­kaz do mó­zgu i uru­cha­mia na­tu­ral­ne mo­ce uzdra­wia­ją­ce. To dla­te­go te­ra­pia Bo­we­na po­ma­ga, gdy kon­wen­cjo­nal­ne me­to­dy le­cze­nia za­wo­dzą.

O te­ra­pii me­to­dą Bo­we­na po raz pierw­szy usły­sza­łam od zna­jo­mej. Kil­ka za­bie­gów, po­le­ga­ją­cych na de­li­kat­nym uci­sku wy­bra­nych miejsc na cie­le, uwol­ni­ło ją od bó­lu bar­ku, któ­ry nę­kał ją od ro­ku. I po­wo­do­wał bez­sen­ność. Wcze­śniej oka­zał się opor­ny na se­rię kla­sycz­nych za­bie­gów fizykote­ra­pii oraz środ­ki prze­ciw­bó­lo­we.

W Ka­to­wi­cach, pod­czas im­pre­zy po­świę­co­nej me­dy­cy­nie na­tu­ral­nej, mia­łam oka­zję zo­ba­czyć po­ka­zo­wy za­bieg tech­ni­ki Bo­we­na. Był na ty­le prze­ko­nu­ją­cy, że kie­dy i mnie do­padł kosz­mar­ny ból ple­ców, po­sta­no­wi­łam spró­bo­wać tej te­ra­pii. Zw­łasz­cza że po­le­co­na mi Iza­be­la Ka­miń­ska, dy­plo­mo­wa­na fi­zjo­te­ra­peut­ka z wyż­szym wy­kształ­ce­niem i wie­lo­let­nią prak­ty­ką, pro­wa­dzi ga­bi­net te­ra­pii Bo­we­na w mo­im re­jo­nie za­miesz­ka­nia. War­to do­dać, że jest to pierw­szy te­go ty­pu ga­bi­net, ja­ki po­wstał na Ślą­sku.

URUCHAMIANIE WEWNĘTRZNEGO DOKTORA

Pa­cjent, któ­ry zja­wia się po raz pierw­szy w ga­bi­ne­cie Iza­be­li Ka­miń­skiej, py­ta­ny jest nie tyl­ko o głów­ny pro­blem zdro­wot­ny. Tak­że o za­ży­wa­ne le­ki, ci­śnie­nie kr­wi oraz in­ne do­le­gli­wo­ści, ta­kie jak: bó­le gło­wy, za­bu­rze­nia tra­wie­nia, kło­po­ty ze snem. Jak się od­ży­wia, jak oce­nia swój po­ziom stre­su. Czy prze­cho­dził ja­kieś ope­ra­cje, czy miał wy­pad­ki. – Wszyst­kie te in­for­ma­cje po­ma­ga­ją mi po­łą­czyć fak­ty i zde­cy­do­wać, na co u da­nej oso­by zwró­cić szcze­gól­ną uwa­gę pod­czas za­bie­gu – wy­ja­śnia Iza­be­la Ka­miń­ska. – Ukła­dy ru­chów, ja­kie się wy­ko­nu­je na cie­le pa­cjen­ta, mo­gą być róż­ne, w za­leż­no­ści od kon­kret­ne­go pro­blemu. Pro­wa­dzę też do­ku­men­ta­cję każ­dej oso­by, co po­zwa­la mi śle­dzić po­stę­py jej zdro­wie­nia i mo­dy­fi­ko­wać te­ra­pię.

Le­żę na ko­zet­ce okry­ta cie­płym ple­dem. Za­bieg jest bar­dzo przy­jem­ny, roz­luź­nia cia­ło i po­zwa­la się wspa­nia­le od­prę­żyć. Tr­wa 45 mi­nut, któ­re mi­ja­ją jak z bi­cza strze­lił. Te­ra­peut­ka lek­ko uci­ska mo­je cia­ło w okre­ślo­nych punk­tach. Po każ­dej se­rii ta­kich ru­chów ro­bi dwu­mi­nu­to­wą prze­rwę. Te prze­rwy są in­te­gral­ną ce­ną za­bie­gu. Da­ją or­ga­ni­zmo­wi czas na re­ak­cję i uru­cho­mie­nie pro­ce­su le­cze­nia. Po­zwa­la­ją, by bo­dziec me­cha­nicz­ny roz­szedł się po cie­le. A im­puls wpro­wa­dzo­ny do ukła­du ner­wo­we­go zo­stał zin­te­gro­wa­ny  przez mózg.

Tech­ni­ka Bo­we­na tak na­praw­dę nie jest ma­sa­żem. Jej twór­ca, Tom Bo­wen, mó­wił o niej: „It’s not mas­sa­ge, it’s a me­sa­ge” (To nie ma­saż, to wia­do­mość). W te­ra­pii nie cho­dzi tyl­ko o to, by ugnia­tać cia­ło, ale by je pro­gra­mo­wać po­przez pre­cy­zyj­ne po­bu­dza­nie re­cep­to­rów. I wpro­wa­dza­nie za ich po­śred­nic­twem im­pul­sów sty­mu­lu­ją­cych układ ner­wo­wy. Wy­wo­łu­je to prze­pro­gra­mo­wa­nie or­ga­ni­zmu. De­li­kat­ne draż­nie­nie okre­ślo­nych punk­tów po­wo­du­je prze­bu­dze­nie „wew­nętrz­ne­go dok­to­ra”. Za­bu­rze­nia or­ga­ni­zmu zo­sta­ją wów­czas usu­nię­te na sku­tek przy­wró­ce­nia pier­wot­nej ma­try­cy, czy­li pra­wi­dło­we­go wzor­ca funk­cjo­no­wa­nia wszyst­kich sys­te­mów cia­ła. W prze­ci­wień­stwie do wie­lu te­ra­pii ma­nu­al­nych, tech­ni­ka Bo­we­na nie sto­su­je si­ło­wych ma­ni­pu­la­cji. Umoż­li­wia or­ga­ni­zmo­wi na­pra­wie­nie sa­me­go sie­bie, w je­go wła­snym tem­pie. Pro­ces ten jest kon­ty­nu­owa­ny jesz­cze przez kli­ka dni. Dla­te­go za­bie­gi wy­ko­nu­je się zwy­kle w od­stę­pach sied­mio­dnio­wych.

DLA KAŻDEGO I NA WSZYSTKO

– Jak to wła­ści­wie dzia­ła? – py­tam Iza­be­lę Ka­miń­ską, gdy już z po­wro­tem sie­dzę na­prze­ciw niej. Ple­cy na­dal mnie bo­lą, ale to do­pie­ro pierw­szy za­bieg. Czu­ję się jed­nak zde­cy­do­wa­nie ina­czej. Zni­kło na­pię­cie mię­śni, któ­re od­czu­wa­łam wcze­śniej w ca­łym cie­le. I je­stem wy­po­czę­ta jak po do­brze prze­spa­nej no­cy. Zau­wa­żam też, że od­dy­cham du­żo głę­biej niż przed za­bie­giem. Po­noć dla­te­go, że ru­chy wy­ko­ny­wa­ne pod­czas te­ra­pii roz­luź­nia­ją prze­po­nę.

– Tech­ni­ka Bo­we­na to zu­peł­nie no­wa kon­cep­cja pra­cy z cia­łem. Nie wy­ni­kła z in­nych me­tod lecz­ni­czych ani nie jest do nich po­dob­na – mó­wi Iza­be­la Ka­miń­ska. – Opar­ta jest na pra­cy z podwię­zia­mi. To tkan­ka łącz­na, o któ­rej do­pie­ro od nie­daw­na wia­do­mo, że peł­ni waż­ną ro­lę w or­ga­ni­zmie. Ota­cza za­rów­no po­szcze­gól­ne mię­śnie, jak i ca­łe ich gru­py. Po­wię­zie prze­cho­dzą przez cia­ło, łą­cząc róż­ne od­le­głe miej­sca. Dla­te­go pra­cu­jąc na ta­kim po­wię­zio­wym ukła­dzie, uzy­sku­je­my du­żo więk­sze i tr­wal­sze efek­ty le­cze­nia, niż dzia­ła­jąc lo­kal­nie. Przy­czy­na bó­lu jest bo­wiem czę­sto gdzie in­dziej, niż ból się ob­ja­wia. Bez ma­ni­pu­lo­wa­nia sta­wa­mi i ko­ść­mi, i bez agre­syw­ne­go po­bu­dza­nia, roz­luź­nia­my po­wię­zie i mię­śnie, do­ko­nu­jąc w niż prze­pro­gra­mo­wa­nia. Ale dzie­je się to nie tyl­ko na po­zio­mie struk­tu­ral­nym. W kon­se­kwen­cji rów­nież sys­tem ner­wo­wy, układ lim­fa­tycz­ny, na­czy­nia kr­wio­no­śne i wę­zły chłon­ne, znaj­du­ją­ce się w w roz­luź­nio­nej w ten spo­sób tkan­ce, mo­gą dzia­łać wy­daj­niej.

Tech­ni­ka Bo­we­na da­je bar­dzo do­bre re­zul­ta­ty w kon­tu­zjach spor­to­wych, przy rwie kul­szo­wej i pro­ble­mach z po­szcze­gól­ny­mi sta­wa­mi, czy mię­śnia­mi. Jest sku­tecz­na tak­że przy wszel­kich zmia­nach zwią­za­nych z roz­re­gu­lo­wa­niem or­ga­nów we­wnętrz­nych, za­bu­rze­niach tra­wien­nych czy hor­mo­nal­nych. Po­ma­ga le­czyć pro­ble­my z ner­ka­mi, mi­gre­ny, bez­płod­ność, a tak­że ast­mę i aler­gię. Nie mó­wiąc już o bez­sen­no­ści, lę­kach, nie­sta­bil­no­ści emo­cjo­nal­nej, chro­nicz­nym zmę­cze­niu i prze­wle­kłym stre­sie.

Zna­ko­mi­te efek­ty osią­ga się tą te­ra­pią w pra­cy z dzieć­mi, na­wet ty­mi naj­mniej­szy­mi, na przy­kład w przy­pad­ku kol­ki u nie­mow­ląt. Zna­czą­co po­ma­ga dzie­ciom z dys­pla­zją sta­wu bio­dro­we­go, dzie­cię­cym po­ra­że­niem mó­zgo­wym, mo­cze­niem noc­nym. Te­ra­pia me­to­dą Bo­we­na jest też jed­ną z nie­licz­nych, któ­re moż­na sto­so­wać u ko­biet w cią­ży. Usu­wa lub ła­go­dzi ty­po­we dla te­go sta­nu do­le­gli­wo­ści i przy­go­to­wu­je cia­ło do po­ro­du. Nie­jed­no­krot­nie zda­rza­ło się, że za­bie­gi tą tech­ni­ką po­mo­gły dziec­ku przy­jąć pra­wi­dło­wą po­zy­cję w ma­ci­cy. – Sa­ma mia­łam czte­ry przy­pad­ki, kie­dy źle uło­żo­ny w brzu­chu ma­lu­szek obró­cił się w ostat­nim mie­sią­cu cią­ży – mó­wi Iza­be­la Ka­miń­ska.

Gdy koń­czy­my roz­mo­wę, otrzy­mu­ję, jak każ­dy pa­cjent, kil­ka wska­zó­wek, jak na­le­ży się za­cho­wy­wać po za­bie­gu. Prze­de wszyst­kim mam uni­kać wy­sił­ku, zre­zy­gno­wać z ma­sa­ży i wszel­kich te­ra­pii ma­nu­al­nych. No i za­sto­so­wać za­sa­dę 3 x P: po­spa­ce­ro­wać, po­pi­jać wo­dę, po­cze­kać. Ruch w dniu za­bie­gu jest waż­ny, bo po­ma­ga or­ga­ni­zmo­wi się prze­or­ga­ni­zo­wać. Od­po­wied­nie na­wod­nie­nie wspie­ra pra­cę, ja­ką roz­po­czę­ły tkan­ki. A po­tem po­zo­sta­je już tyl­ko po­cze­kać, aż cia­ło prze­pra­cu­je pro­blem. Iza­be­la Ka­miń­ska oce­nia, że więk­szość do­le­gli­wo­ści ustę­pu­je po oko­ło 3-5 za­bie­gach. Choć nie­jed­no­krot­nie wy­star­czy je­den. Jak na przy­kład u pew­nej pa­cjentki, u któ­rej już po pierw­szej wi­zy­cie ustą­pi­ła rwa kul­szo­wa.

Ja jed­nak nie li­czy­łam na po­dob­ny efekt, zwa­żyw­szy na si­łę bó­lu, z ja­kim przy­szłam. Nie zdzi­wi­łam się więc, gdy na­stęp­ne­go dnia ra­ni z tru­dem zwle­kłam się z łóż­ka. Po­dob­nie jak ko­lej­ne­go. I na­gle, trze­cie­go dnia ból od­pu­ścił. Nie mi­nął zu­peł­nie, ale zde­cy­do­wa­nie zła­god­niał. Na­peł­ni­ło mnie to na­dzie­ją, że po ca­łej se­rii za­bie­gów po­zbę­dę się go raz na za­wsze.”